De Volkskrant is na de Tweede Wereldoorlog nieuw leven ingeblazen door katholieke regenten. Het blad, opgericht in 1919, was bestemd voor katholieke arbeiders. Vanaf de jaren 1970 is het dagblad steeds verder verwijderd geraakt van de doelstelling en de doelgroep van de oprichters. Tegenwoordig is het een glossy en een levensstijlblad voor, door en over de (Haagse) Grachtengordel, hun lucratieve baantjes, management-consultants en (door de overheid) gesubsidieerde organisaties.
Deze krant slaat steeds wilder om zich heen als het gaat om, bijvoorbeeld, het klimaat, immigratie/asielzoekers, EU/euro of andere ‘niet- correcte’ opvattingen al dan niet van het klootjesvolk, waarvoor de krant aanvankelijk was opgericht.
De door oppervlakkigheid, hypes, emoties, ideologie, persoonlijke voorkeur, overmoed en zelfpresentatie gekleurde columns zijn het dagelijkse voorbeeld. Sobere, ingetogen en analytische bijdragen zijn een uitzondering. Ook het taalgebruik doet pijn aan de ogen, wat weer gelijke tred houdt met het niveau van de Nederlandse media, ‘hoogopgeleiden’, (wat dat in Nederland ook nog moge betekenen), politiek en bureaucratie.
Drie willekeurige voorbeelden
Drie voorbeelden. Een uitdaging aangaan heeft bij de redactie plaatsgemaakt voor ‘een challenge tackelen’, ergens mee omgaan is ‘dealen met’ (een overeenkomst is al lang een ‘deal’), een ongeluk is een ‘crash’ en ‘van invloed zijn’ is ‘impact hebben’.
Het steenkolenengels en het feitelijk afschaffen van de Nederlandse taal in het (wetenschappelijk) onderwijs is al kwalijk en hachelijk genoeg. Afgezien van het veelal erbarmelijke en karige Nederlands van ‘hoger opgeleiden’ zijn Franse en Duitse bronnen voor huidige en toekomstige zelfbenoemde ‘Grote Europeanen’ al decennia niet meer toegankelijk.
Het kan de media ook niet Woke genoeg zijn. Een kleine, agressieve en intolerante minderheid van activisten en hun media ( de Volkskrant is alleen maar een voorbeeld) bepalen de agenda.
Een ander recent voorbeeld is het tenenkrommende niveau van het Nederlandse parlement, de Eerste én de Tweede Kamer. Politici zijn veelal niet op de hoogte van het politiek, grondwettelijk en staatkundig functioneren van het parlement en de provinciale staten. De senaat is (al lang) geen chambre de réflexion meer, maar vooral een agence nationale pour l’emploi. De senaat houdt gelijke tred met de Tweede Kamer, de Raad van State en andere colleges van staat.
Het derde voorbeeld betreft de corruption à la néerlandaise. Een onafzienbaar woud aan adviesraden, instituten en (management) consultancy bureau’s vormt een conglomeraat van ambtenaren, politici, journalisten, adviseurs en hun lucratieve netwerken. Het Asser-Instituut, Hague Institute of International Law (HIIL), Clingendael, Helsinki-comité, CILC en tal van andere organisaties schrapen jaarlijks vele miljoenen binnen van de Nederlandse overheid en de EU. De bestuursleden zijn veelal afkomstig of nauw gelieerd aan de geldschieters. Vervolgens komen voor projecten hun vriendjes en aanverwante bureau’s of organisaties in aanmerking.
Rechterlijke macht
Nederland is niet alleen een narcostaat en een land van de georganiseerde misdaad , zoals onlangs nog op de Duitse en Zwitserse televisie te zien was en zelfs het Koninklijk Huis ondervindt. Het is bovendien een bananenrepubliek. Ook binnen de rechterlijke macht bestaat de corruption à la néerlandaise, en niet alleen onder kantonrechters in Amsterdam (die veelal nauw gelieerd zijn aan de Zuidas).
Ook Advocaten-Generaal van de Hoge Raad laten zich door hun netwerk voor het karretje spannen. Corruptie binnen de rechterlijke macht bestaat echter niet in Nederland, dus bestaat het ook niet (aldus rechters in laatste instantie zelf).
Zo kon het ook gebeuren dat de moordenaar van een prominente ‘niet correcte’ politicus (een Untermensch (Volkskrant) racist, fascist, Nazi (NRC-handelsblad) Mussolini, nationalist, gevaar (premier Kok), aldus deze oligarchie) er met een symbolische straf én schadevergoeding van het Ministerie van Justitie van afkomt vanwege ‘correcte’ rechters. In soortgelijke gevallen zijn in Zweden en Engeland moordenaars tot levenslang zonder vervroegde vrijlating veroordeeld.
De euro, pensioenhervorming en open grenzen
De oligarchie van journalisten (c.q. activisten, ondernemers, presentatoren en egotrippers), bureaucraten en politieke apparatsjiks regeert meedogenloos. Dat kunnen burgers ook waarnemen bij asielzoekers, zolang het maar niet in Bloemendaal, de Grachtengordel of het Statenkwartier is. Dissidente geluiden worden getolereerd, zolang ze niet te machtig worden. Dan komt de ware aard van deze ‘democraten’ en hun media naar voren. Niet iedereen kan het navertellen.
Tot slot. De pensioenhervorming zal het net zo vergaan als de keiharde gulden, decentralisatie van de gezondheidszorg, studiefinanciering, de privatisering van de ziektekostenverzekering, Schiphol, onderwijs of de NS en andere publieke instellingen. Politici en hun netwerken houden er lucratieve baantjes en opdrachten aan over, wanbeleid wordt zelden gesanctioneerd. Benschop, Koolmees, Bos, Van Boxtel zijn maar enkele voorbeelden van deze baantjesjagers en zakkenvullers, voor de publieke zaak uiteraard.
De pensioenhervorming is net zo’n roekeloze gok als de afschaffing van de euro of grenscontroles, ‘Dublin’ en die andere EU-afspraken waar geen land, behalve Nederland, zich aan houdt en daar ook nog eens met vele miljarden voor betaalt, alternatiefloos, dat spreekt.
Vanaf het allereerste begin van de euro is er gelogen, misleid en bedrogen door opeenvolgende premiers, ministers van financiën, de DNB en hun media. Er was geen enkele economische noodzaak voor dit project, dat slechts met retoriek, schendingen van het recht, torenhoge inflatie en duizenden miljarden euro’s in stand kan worden gehouden.
Het bizarre Corona-opbouwfonds past in dit plaatje. Nederland heeft maar liefst 20 miljard cadeau gegeven en nog eens 20 miljard aan leningen die nooit terugbetaald gaan worden. De netwerken in andere landen weten wel raad met geld van de Nederlandse belastingbetaler. Zo heeft Rutte Griekenland in 2012 feitelijk tientallen miljarden cadeau gedaan (tegen minder dan 1% rente, af te betalen in 70 jaar, alternatiefloos, dat spreekt. En met het oog op zijn Europese baantje).
Politiek vandalisme
Het tekent ook het onvermogen, incompetentie en de afwezigheid van functionerende politiek, media en democratie dat deze systematische schendingen van recht en de Grondwet en wanbeleid geen fundamenteel parlementair en publiek debat opleveren.
Dit is politiek vandalisme. Het opportunisme blijkt ook uit het pleidooi voor meer verkiezingsdagen bij verkiezingen. De inhoud is niet relevant, de opkomstcijfers doen er uitsluitend toe (zoals bij die absurde verkiezingen voor het Europees Parlement, dat noch representatief, noch een parlement, noch Europees is).
Raad van State
Ook de Raad van State is een verlengstuk van deze oligarchie. Dieptepunten zijn, onder andere, het per decreet afschaffen van het referendum (omdat de oligarchie het niet eens was met de uitslag) hoewel de wet voorschrijft dat de burgers ook hierover een referendum kunnen organiseren. De blinde volgzaamheid of zelfs europropaganda als het gaat om Europese besluitvorming of het negeren van de relevante vraag over de nieuwe pensioenwet in relatie met de Grondwet. Als het om de ideologie van deze oligarchie gaat, is er geen discussie of toetsing, het is immers ‘alternatiefloos’ (volgens deze oligarchie).
Dit kan ook niet verbazen met een vicevoorzitter die zelf door een typisch Nederlandse bureaucratenbaantje en netwerken in deze oligarchie zijn functie heeft gekregen, na een als te zwaar ervaren burgemeesterschap.
Politici, ambtenaren en media
Zo kon een oud-fractievoorzitter van GroenLinks jarenlang wisselen van een wetgevende functie (parlement) naar uitvoerende functie (ambtenaar) en stemmen over wetten over immigratie die hij als ambtenaar had voorbereid.
Bij dezelfde partij wordt een actieve en morele steunpilaar van de grootste massamoordenaars en terreurregimes (uiteraard tot 9 november 1989) fractievoorzitter. Er is geen fantasie voor nodig om de (misdadige) carrière te schetsen bij zijn wél vervulde idealen in Nederland.
Een hoofdredacteur van de Volkskrant wordt, ondanks het ontbreken van bestuurlijke ervaring, vanwege verdiensten aan de Partij benoemd tot burgemeester.
De huidige Minister van Financiën schakelt een partijgenoot in om een documentaire op te pimpen met een wethouderschap als beloning. Onlangs herhaalde deze vertoning zich in een beschamende voorstelling op de publieke omroep, ideologische emotiejournalistiek van het kwalijkste soort.
Het tenenkrommende niveau van de Nederlandse politiek, ambtenarij en publieke diensten heeft ook institutionele oorzaken. Bijvoorbeeld de absurde terugkeergarantie voor ambtenaren in de politiek, riante vergoedingen voor ex-politici (ook al ben je maar 1 seconde gezagsdrager of parlementslid geweest) en het ontbreken van functionerende media. De baantjes krijgen ze toch wel, de corruption à la néerlandaise.
Conclusie
Nederlandse burgers hebben geen enkele reden vertrouwen te hebben in het politieke en ambtelijke apparaat, hun media en hun netwerken. Het disfunctioneren van de NS, belastingdienst, Schiphol, of de euro en het vrij spel voor de onderwereld en activisten zijn slechts de symptomen van een ziek of door deze oligarchie verziekt land.
Het typeert de ‘gezelligheid’ dat de oligarchie zichzelf viert en presenteert in ‘ talkshows’, columns, publieke theateroptreden en ‘tours’. Nederland is theater van, voor en door de ’happy few’ van het slechtste soort. Hoe minder publiek er is, des te harder klappen ze voor zichzelf en des te harder trappen ze naar beneden.